9, 10 & 11 Augustus - Durango tot Santa Fe

Doordat de website van waarbenjij.nu een aantal dagen niet bereikbaar was en door waardeloze Internetverbindingen hebben jullie al een paar dagen niets van ons vernomen. Hier dan weer een update. De Internetverbinding is echter nog steeds waardeloos waardoor we nu noodgedwongen via een mobiele telefoon werken. Dit betekend ook dat jullie de foto’s nog tegoed houden.

9 Augustus – Durango-Silverton Narrow Gauge Railroad

Vanochtend zijn we om 6 uur opgestaan, omdat we om 7 uur de tickets voor de trein op moesten halen. Om 8 uur zou de trein vertrekken in de richting van Silverton, een oud mijnstadje. De reis zou ongeveer 3,5 uur bedragen (zowel heen als terug) en we hadden tussendoor 2 uur de tijd om in Silverton rond te lopen. De eerste paar mijl werden we vergezeld door meerennende Prairiehonden. Ze zien eruit als een soort stokstaartjes, maar zijn een soort eekhoorntjes die wonen in holletjes in de grond. Sommigen staken nieuwsgierig hun kopje naar buiten toen we voorbij reden.

De treinreis was in één woord geweldig. Het is een heel smal spoor uit 1880 langs diepe kliffen, mooie rivieren met kraakhelder water, watervallen en dwars door de bergen. Omdat Silverton zo’n 1000 meter hoger ligt dan Durango moesten we ook aardig stijgen. Dit kwam neer op een continue stijging van 2,5 procent en op het stijlste stukje zelfs bijna 4 procent. De oude stoomtrein rijdt op zijn hardst zo’n 25 kilometer per uur en de totaal te overbruggen afstand was zo’n 70 kilometer.

Onderweg zijn we een aantal keer gestopt om water bij te tanken. Onze brakeman vertelde ons dat een ritje met deze stoomtrein zo’n 15.000 gallon water kost, wat overeenkomt met ongeveer 55.000 liter. De geur van verbrande kolen en de rit over onder andere oude, gerestaureerde treinbruggen geven je het gevoel dat je 100 jaar terug gaat in de tijd.

De Denver en Rio Grande Railway liep door heel Colorado, maar deze spoorlijn is het enige smalspoor dat tot diep in de 20e eeuw operationeel is gebleven. De rest is verdwenen door de komst van autowegen. Sinds de jaren 70 is het aantal passagiers – als gevolg van toerisme - massaal toegenomen, omdat de spoorlijn in verschillende Hollywood films te zien was. Op dit moment wordt deze treinrit gezien als de mooiste van Amerika en door kenners wordt hij zelfs genoemd in de top 10 van mooiste treinritten ter wereld. Wat ons betreft is daar niets aan gelogen.

Eenmaal aangekomen in Silverton hebben we in traditionele stijl geluncht, oftewel een echte Amerikaanse hamburger gegeten in een saloon. Daarna hebben we door de straatjes van dit oude mijnstadje gelopen. Silverton is nog geheel in oude stijl met deels onverharde wegen en oude, houten, felgeschilderde gebouwtjes. Een heel leuk stadje om een keer gezien te hebben.

Morgen gaan we eerst een beetje uitslapen en dan op weg naar Mesa Verde National Park. Hier zijn de overblijfselen van grotwoningen van de Pueblo indianen te zien.

10 – Augustus Mesa Verde National Park

Vandaag hebben we Mesa Verde National Park bezocht. Vanaf de camping waar we overnacht hebben was dit nog maar een klein stukje rijden, dus we zijn op ons gemakje opgestart.

Mesa Verde is bekend vanwege de vele ruïnes van het Anchestral Puebloan Indianenvolk die hier nog in goede staat te vinden zijn. Behalve in Mesa Verde zijn er hier in de regio nog vele andere ruïnes van indianen volken te vinden. Deze regio – ook wel bekend als ‘the four corners’, omdat dit de enige plek in heel Amerika is waar vier staten aan elkaar grenzen – heeft een rijke geschiedenis wat betreft indianenvolken waardoor ook op plekken als Navajo National Monument, Canyon de Chelly National Park en Chaco Culture National Park ruïnes van enkele volken zoals de Anchestral Puebloan, de Navajo en de Hopi te vinden zijn. Mesa Verde staat echter bekend om de mooie ligging en goede staat van de ruïnes.

Na een stukje gereden te hebben zagen we de tafelberg Mesa Verde al opdoemen vanuit het landschap. Mesa Verde betekent in het Spaans ‘groene tafel’; deze naam is erg toepasselijk aangezien Mesa Verde inderdaad helemaal groen is en als een tafel boven de rest van het landschap uitreist.
Een weg van zo’n 20 mile met mooie uitzichten vanaf de tafelberg leidt naar de meeste ruïnes. Deze liggen enkele kilometers van elkaar verspreid en zijn tussen het jaar 600 en 1250 gebouwd. Om tot op heden onduidelijke redenen zijn al deze woningen in Mesa Verde – evenals op andere plekken in de regio - in de 12e en 13e eeuw verlaten toen alle indianen massaal naar de Rio Grandevallei en Noordwest-New Mexico getrokken zijn.

Lopend en rijdend door het park is het speciaal om de ontwikkeling te zien die de indianen hier doorgemaakt hebben. In een paar honderd jaar zijn hun van hout en klei gemaakte pithouses half onder de grond, veranderd in stenen woningen boven de grond die uiteindelijk zelfs meerdere verdiepingen hoog werden en dubbele muren bevatten.

Vanaf de verschillende uitkijkpunten hebben we een prachitg zicht gehad op enkele zeer goed bewaard gebleven nederzettingen zoals Cliff Palace, Square Tower House en Oak Tree House. Met name Cliff Palace was erg indrukwekkend om te zien. Met zijn 150 kamers en 23 kiva’s – kleine, ronde, ondergondse heilige kamers – is Cliff Palace de grootste nederzetting van het park. De ligging van Cliff Palace is evenals de ligging van de andere latere nederzettingen indrukwekkend: de huizen, torens en kiva’s zijn in de kliffen gebouwd en de enige toegangsroute moet per ladder of door het beklimmen van de stijle rotswanden zijn geweest. Op verschillende plaatsen zijn nog duidelijk de hand- en teengaten te zien die door de indianen uitgehouwd zijn om langs de stijle wand te kunnen klimmen.

Door de zeer lastige bereikbaarheid zijn de meeste nederzettingen niet toegankelijk of enkel onder begeleiding van een parkranger te bezoeken. Spruce Tree House is echter één van de weinige plekken die wel toegankelijk is en zelfstandig bezocht kan worden. Gezegd wordt dat van alle nederzettingen deze in de beste staat verkeert. Het was erg apart om tussen de huizen en torens in de rotswand heen te lopen – het gaf een goede indruk van hoe het leven hier zo’n 1000 jaar geleden eruit gezien moet hebben. Ma en Vincent zijn zelfs nog afgedaald in een originele kiva, een bijzondere ervaring.

Samenvattend was het erg indrukwekkend om alle nederzettingen op de bijzondere plekken in het park te zien. Alhoewel de ruïnes voor Westerse begrippen misschien niet zo heel oud zijn – toen deze gebouwd werden waren de beschavingen uit de Klassieke Oudheid reeds ten onder gegaan en verkeerden wij alweer in de Middeleeuwen – zijn zij wel een uniek stukje Amerikaanse geschiedenis. Zeker de wetenschap dat deze indanenvolkeren de inheemse bewoners van dit land zijn die hier reeds honderden jaren verbleven voordat Amerika überhaupt ontdekt werd, maakt dit stukje geschiedenis voor mij persoonlijk speciaal en verklaart misschien ook wel waarom het momenteel zo gekoesterd wordt. Alhoewel Amerika een roerige geschiedenis kent met betrekking tot de indianen – misschien wel een paar zwarte bladzijden in de volksgeschiedenis – zijn deze volken wél de dragers van de oudste geschiedenis die dit nog jonge land kent.

Na ons bezoek aan Mesa Verde zijn we weer teruggereden in de richting van Durango. Deze plaats ligt namelijk op de route richting Santa Fe, New Mexico. In de buurt van Durango overnachten we nu op een camping. Hier vandaan gaan we morgen naar Santa Fe, waarna de route zal leiden tot Albuquerque. In deze plaats pikken we de Harley op en zullen we starten aan onze trip over ‘the Motherroad’, de Route 66.

11 Augustus – Santa Fe

Vandaag zijn we vanaf onze camping in Durango vertrokken richting Santa Fe. Santa Fe is de een-na-oudste stad van de Verenigde Staten en ligt in New Mexico. Deze stad is door Spaanse kolonisten – die vanaf Mexico het land binnentrokken - gesticht in 1610. Wat dan ook opvalt als je door New Mexico rijdt, is de Spaanse en/of Mexicaanse invloed die je overal in terugziet, ook vandaag de dag nog. Naast Engels wordt bijna alles hier ook in het Spaans weergegeven en veel inwoners zijn Mexicaans.

Santa Fe is een leuk stadje wat zijn authentieke karakter nog aardig behouden heeft. Dit komt onder andere omdat nieuwe gebouwen en huizen ook in de authentieke stijl – Pueblo revival - gebouwd moeten worden. Dit houdt in dat muren met pleisterwerk van stro en klei, ronde randen en uitstekende houte balken gebouwd werden. Rondom het plaza – het centrale plein van Santa Fe – vind je allerlei cafeetjes, (kunst)winkeltjes en andere oudere straatjes. Het hoogtepunt hiervan is wel de Franciscus van Assissi Basiliek op het plaza.

Santa Fe heeft in het verleden ook een belangrijke economische rol vervult, want nadat Mexico onafhankelijk werd in 1821, opende Santa Fe haar grenzen voor handel van buitenaf. Verder staat Santa Fe bekend om zijn kunst. 1 op de 6 inwoners is kunstenaar en dit zie je overal in de stad terug. Van het Museum of Arts tot de vele kunstgallerijen, winkeltjes met zelfgemaakte spullen en mozaieken in de gevels van gebouwen.

Kortom, de hele sfeer en uitstraling van Santa Fe zorgen ervoor dat deze stad zeker een bezoekje waard is. We staan nu op een camping net buiten Santa Fe en rijden morgen door naar Albuquerque waar we ook de motor op zullen halen.